Jazzflits

From A To B

Eigen Beheer

 

De Zwolse zangeres en songwriter Ellen Pels (1960) noemt zichzelf een laatbloeier en dat is ze – hoewel ze al haar leven lang met muziek bezig is – inderdaad. Haar eerste cd – toepasselijk ‘Late Bloomer’ getiteld – bracht de vocaliste pas uit in 2014 toen ze al 54 was. Daarna volgden drie ep’s. Nu is er een compleet jazzalbum verschenen: ‘From A To B’, met veertien eigen composities. Pels heeft zich volledig op de jazz gestort en laat zich behalve door haar elfkoppige band begeleiden door het Stageband Jazz Orchestra en het Red Limo String Quartet. Dat levert een gevarieerde plaat op met vlot swingende stukken naast een fraai a capella-nummer en een beeldschoon ingetogen stuk met alleen strijkers. Een aantal tracks is live opgenomen. ‘From A To B’ is een autobiografie, net als ‘Late Bloomer’. Pels neemt haar eigen leven als startpunt bij het schrijven van haar teksten. En zij ontwikkelt zich steeds meer als bedenker van prettig in het gehoor liggende melodieën. Het enige minpuntje blijft dat Pels’ perfecte Engels nogal braaf overkomt. Ze is van huis uit logopedist en dat hoor je aan haar nette uitspraak. Ellen zingt zuiver en soepel maar het mag op een jazz-cd qua zang wat Amerikaanser klinken.

 

Hans Invernizzi

 

Bezetting: Ellen Pels (zang), Tony Hoyting (toetsen, vibrafoon), Klaas-Jelmer Sixma (gitaar), Pieter Althuis (bas), Joost Visser (drums), Gijs Anders van Straalen (percussie), Libbe Oosterman (trompet, flügelhorn), Tibor Elferink (saxofoon), Arend Huisman (trombone), Florens Eykemans, Inze Meijer, Mousmé Brocaar (backing vocals). Gasten: Red Limo String Quartet. Ook: Stageband Jazz Orchestra, Red Limo String Quartet.

Jazzflits nummer 364

18 oktober 2021

 

Jazzflits

Hans Invernizzi

Januari 2019

Ellen Pels – Love

Bezetting: Ellen Pels (zang), Tony Hoyting (piano, keyboard en Fender Rhodes), Libbe Oosterman (trompet), Tibor Elferink (saxofoon), Pieter Althuis (bas), Klaas-Jelmer Sixma (gitaar), Joost Visser (drums, percussie), Florens Eykemans, Inze Meijer, Mousmé Brocaar (backing vocals) + Red Limo String Quartet.

Ellen Pels (58) weet van aanpakken. In eigen beheer leverde zij sinds 2014 drie albums (twee ep’s en een cd) af, zeer professioneel geproduceerd en tot in de puntjes verzorgd. De Zwolse zangeres en liedjesschrijver presenteert nu ‘Love’, een ep met vijf eigen stukken. Ook dit keer laat Ellen zich begeleiden door een grote band en – als kers op de taart – een strijkkwartet. Pels noemt zich een laatbloeier en dat is ze feitelijk ook. Ze was al 54 toen ze haar eerste liedjes opnam. Kenmerkend is het hoge autobiografische karakter van al haar teksten. Ellen gunt haar luisteraars bij wijze van spreken een inkijkje in haar dagboeken. En daar staan naast vrolijke ook sombere woorden in over ziekte, verdriet en tegenslagen. Ouder worden heeft zo zijn voordelen als je gelaagde lyrics wilt schrijven. Pels’ stem klinkt opvallend genoeg nog jong, bijna meisjesachtig soms. Ze zingt heel precies en dat is geen toeval; Ellen is van huis uit logopediste. Haar songs balanceren op het randje van easy listening, maar zijn zeker smaakvolle en inspirerende jazz. Spiri Jazz noemt ze het zelf. Pels’ inspiratoren zijn New Age filosofen. Love bevat geen stijlbreuk met vorig werk. Pels houdt het opnieuw beschaafd.

 

Muziekwereld, NtB en Kunstenbond

rakenDra Smit, Peter Boertje, Rogier Wennink, Patrick Onderweegs

Maart 2019

Ellen Pels – Love

Singer-songwriter Ellen Pels combineert haar liefde voor jazz met de lessen van mensen als Paulo Coelho, Eckhart Tolle en Deepak Chopra. Ze noemt het zelf ‘Spiri-Jazz’: jazzy melodieën met teksten geïnspireerd op New Age-filosofen. Dat gaat zeker op voor deze release, de tweede uit een trilogie waarvan de eersteling Happiness in 2017 uitkwam.

Op deze EP laat ze er geen gras over groeien. Omringd door een legertje uiterst vakkundige musici, arrangeurs en technici, produceerde ze vijf nummers om je vingers bij af te likken. Het ‘Steely Dan’-aura van de vorige platen is gerijpt tot een eigen uitstraling. Daarin spelen fraai uitgevoerde close harmony-koortjes, melancholische blazerlicks en strijkkwartetpartijen nog steeds een belangrijke rol. Ze voeren de luisteraar soms linea recta naar romantische Hollywoodsferen. De eigen composities zijn daarbij het ideale medium voor de veelzijdige stem van deze New Age-diva, die met deze vakkundige geluidsproductie en goede musici de omlijsting krijgt die ze verdient.

 

Jazzflits

Hans Invernizzi

September 2017

Ellen Pels – Happiness

Bezetting:

Ellen Pels (voc), Tony Hoyting (p, keyb en Fender Rhodes), Libbe Oosterman (bu), Evert van Loon (sax), Pieter Althuis (b), Elton Joseph (g), Joost Visser (d, perc), Florens Eykemans, Inze Meijer (backingvocals)

De Zwolse zangeres Ellen Pels was een eind in de vijftig toen ze in 2015 haar eerste cd ‘Late Bloomer’ opnam. Nu is er een opvolger met vijf zelfgeschreven songs, de ep Happiness’. In de studio en live laat Pels zich nog steeds begeleiden door een grote band. Ze houdt niet van half werk. Het mag dus niemand verbazen dat de begeleiding en productie

onberispelijk van kwaliteit zijn. Pels is van origine logopediste. Ze verdient haar brood als  coach, trainer en Reiki Master, maar musiceren is haar grote passie. Daarom legde ze haar

ziel en zaligheid in haar debuutalbum. Ook in de stukken op ‘Happiness’ leren we de vocaliste weer een stukje beter kennen. Na een ernstige ziekte in 2010 probeert Ellen bij alles dat ze doet de positieve kant van het leven te onderstrepen. Haar teksten verhalen ook van verlies en verdriet, maar het glas is altijd halfvol bij Pels. Haar muziek is licht van karakter, op het randje van easy listening, en kenmerkt zich door aanstekelijke melodielijntjes.

De jazzwortels zijn alom present maar – net als op ‘Late Bloomer’ – houdt Pels het uiterst beschaafd en vrolijk qua genres (Pels is gek op latin), instrumentatie, arrangementen en zang.

De doorgewinterde ondersteuners dringen zich niet op de voorgrond. Alle aandacht gaat uit naar de teksten. Ook op ‘Happiness’ valt Pels’ perfecte beheersing van het Engels op. Ze woonde lange tijd in Engeland en dat hoor je. Maar Ellen Pels zou de volgende keer wat meer moeten durven uitpakken. Een jazzplaat mag hier en daar best schetteren, schuren en prikkelen.

 

Nadelunch

Marjolein van der Heide

28 augustus 2015

Ellen Pels – Late Bloomer: inspirerende levenslessen van een laatbloeier

Tegenwoordig lijkt het of je op steeds jongere leeftijd moet weten wat je wil. Televisieprogramma’s overspoelen ons met jonge kinderen die hun zang- en danstalenten aan de wereld laten zien. Dat kan ontmoedigend werken voor degenen onder ons die al iets ouder zijn. Maar dat het is nooit te laat om je dromen waar te maken, bewijst Ellen Pels op haar debuutalbum Late Bloomer.

Het najagen van dromen

Wie ziek wordt, gaat nadenken over wat belangrijk is in het leven. Zo ook Ellen Pels. Toen zij op haar vijftigste ziek werd, realiseerde ze zich dat een carrière in de muziek haar grootste onvervulde wens was. Ze had weliswaar haar leven lang al gezongen, eerst in koren en toen ze in de veertig was langzaam maar zeker ook als soliste. Maar ze wilde méér. Vanaf dat moment greep ze elke kans aan die langskwam: ze ging in zee met een band, zong in een toneelproductie en maakte een nummer met Perquisite. Zanger Wouter Hamel omschreef haar stemgeluid als: “Lovely voice, dare I say slightly husky. Deep and warm, quite theatrical.”

Daarnaast maakte ze eindelijk werk van een andere lang gekoesterde wens: het schrijven van eigen nummers. Lang had Ellen gedacht dat dit voor haar niet weggelegd was, maar dit bleek niet waar te zijn. Met behulp van nieuwe technologieën op muziekgebied en een lerares die haar wegwijs maakte in de wereld van songwriting, bleek er meer mogelijk dan ze ooit had gedacht. Binnen de kortste keren had ze een album bij elkaar geschreven. Ze verzamelde professionele muzikanten om zich heen om de songs uit te werken en op te nemen en haalde via crowdfunding een deel van het geld op om ook deze droom uit te laten komen. En zo bracht Ellen op haar vijfenvijftigste haar debuutalbum Late Bloomer uit.

Persoonlijke verhalen

Misschien denk je: waarom zou je dat doen, op je vijfenvijftigste nog een album uitbrengen? Je kan jezelf ook de vraag stellen: waarom niet. Muziek gaat uiteindelijk om het persoonlijke verhaal dat je ermee wil vertellen en het verhaal van iemand van vijftien zal anders zijn dan het verhaal van iemand van vijfenvijftig. Daarom hebben beide verhalen bestaansrecht. De teksten van Ellen zijn persoonlijk en autobiografisch en verraden de nodige levenservaring en wijsheid.

In titeltrack Late Bloomer zingt Ellen: “I feared I would not fit / I’m not young and georgeous.” Uiteindelijk heeft de sprong in het diepe haar wel iets opgeleverd: “I am a late bloomer / But now I am sublime.” In Spiritual Life neemt ze mensen op de hak die de oplossing voor al hun problemen zoeken in het spirituele: “If I start healing / Meditate every day / See a Shaman for my dreams / And ask angels to come my way / Will I stop feeling like a victim?” Uiteindelijk zijn we natuurlijk zelf verantwoordelijk voor ons eigen leven. Daarnaast zingt ze over zowel de mooie als de verdrietige kanten van de liefde, vriendschappen die tijd en afstand overleven en het afdoen van maskers en jezelf werkelijk laten zien. Mooi is het contrast in Wounded Heart, waarin ze zingt over mensen die hun hart hebben gesloten en daardoor niet meer in staat zijn om lief te hebben, terwijl ze zich realiseert hoe gelukkig zij zich mag prijzen dat zij wél in staat is om zich open te stellen voor de liefde. In No Regrets spoort ze ons aan om ook geen tijd meer te verliezen en onze dromen waar te gaan maken: “You’ve got to move / You’ve got to make your dreams come true / No time to waste / So much to look forward to.” Je wil immers niet op je leven terugkijken met spijt. Duidelijk is dat Ellen veel te vertellen heeft en ons niet alleen wil vermaken, maar ons ook deelgenoot wil maken van haar ervaringen en ons daarmee iets wil leren.

Méér dan alleen muziek

Tot zover de teksten. De muziek die haar verhalen ondersteunt is te omschrijven als easy listening jazz met pop- en Latin-invloeden. Ellen kiest niet voor voorspelbare deuntjes, maar kiest voor verrassende melodieën en harmonieën. Dat is een behoorlijke prestatie voor iemand die nog niet eens zo heel lang geleden dacht dat zij helemaal niet in staat was om nummers te schrijven. De muziek ligt echter altijd lekker in het gehoor. Dat zij haar droom groots heeft aangepakt blijkt uit het feit dat ze zich laat begeleiden door een volledige band, bestaande uit toetsen, bas, drums, gitaren, saxofoon, trompet en achtergrondvocalisten. De lage, warme stem van Ellen is prettig om naar te luisteren. Zoals ze zelf zegt: “Qua stemgeluid hoef je geen geschreeuw te verwachten.” Ze zingt beheerst, maar gedecideerd. Als ik naar haar luister, voel ik het plezier waarmee ze zingt. Ook aan de arrangementen is duidelijk veel zorg en aandacht besteed.

Late Bloomer is een album geworden vol mooie, fijn in het gehoor liggende liedjes vol wijze levenslessen. Maar het is méér dan dat: het is bovenal het inspirerende verhaal van iemand die op latere leeftijd haar roeping gevonden heeft en tegen de stroom in durft te gaan om haar dromen waar te maken. Hopelijk weet Ellen met haar muziek nog veel andere mensen te inspireren om hetzelfde te gaan doen, op welk gebied dan ook. Zij laat zien dat het nooit te laat is. Dat is een verademing in een maatschappij die voortdurend “hoe jonger, hoe beter” naar ons lijkt te roepen.

 

Jazzflits

Hans Invernizzi

22 juni 2015

Ellen Pels – Late Bloomer

De Staphorster zangeres Ellen Pels is een laatbloeier. Inmiddels een eind in de vijftig nam ze pas nu haar eerste cd op. Via crowdfunding sprokkelde ze budget bij elkaar. Ze schreef twaalf liedjes, waarvan één met producer en componist Perquisite.

In de studio en live laat Pels zich begeleiden door een negenmansformatie. Pels houdt niet van halve maatregelen en het mocht wat kosten, dit project.

Pels is van origine logopediste. Ze verdient haar brood als coach, trainer en reiki master. Maar musiceren begint meer en meer de overhand te krijgen in Ellen Pels’ bestaan. Daarom de stap naar een eigen album dat geldt als haar handtekening. ‘Late Bloomer’ is een zeer persoonlijk document geworden. We leren Pels goed kennen, onder andere in het titelstuk dat alleszeggend is: Ik ben een laatbloeier en ik nam mijn tijd, maar nu ben ik iemand die meetelt. Dat we het maar weten.

‘ De volgende cd mag wat minder braaf klinken ’

Pels schreef een dozijn aangename songs met veel jazzy ingrediënten maar ook de genres pop en latin komen ruimschoots aan bod. Ondersteund door doorgewinterde professionals kreeg en nam Ellen Pels alle ruimte de mogelijkheden van haar gerijpte stem te laten horen. Wat opvalt is Pels’ perfecte beheersing van het Engels. Ze woonde lange tijd in Engeland en dat hoor je. Het bezwaar is dat Pels’ uitspraak net even te beschaafd is voor een jazzplaat. De volgende cd mag wat minder braaf klinken.